1984-1985 Sezonu

 

CEPHEDE PİKNİK

 

 

Yazan: Fernando ARRABAL

Çeviren: Sadun ALTUNA
Yöneten: Naci ASLAN

 

Dekor: Mehmet Akif BİRGÜN
Işık/Efekt: Naci ASLAN
Kostüm/Makyaj: Demet Banu BİRGÜN
Müzik: Özer ÖCBE

 

OYNAYANLAR 

 

Zapo: Turgut ÜNGÖR
Zepo: Cumhur ERSEN
Madam Tepan: Demet Banu BİRGÜN
Mösyö Tepan: Naci ASLAN
1. Sıhhıye Eri: Mehmet Akif BİRGÜN
2. Sıhhıye Eri: Aksu BİRBEN

 

Dost asker Zapo’nun anne ve babası çocuklarını cephede ziyarete gelirler. Savaş tüm hızıyla sürmektedir. Zapo annesinin getirdiği börekleri afiyetle yer. Bu arada düşman asker Zepo’da onlara katılır. Beraberce eğlenirler. Savaş iyice alevlenir. Ama onlar dans etmektedir. Sonunda nereden geldiği belli olmayan bir makineli tüfek ateşiyle öldürülürler.

 

Cephede Piknik bir absürd tiyatro örneği. Absürd tiyatro (Saçma Tiyatro) 2. Dünya  Savaşı’nın yarattığı olumsuz sonuçların bir yansıması olmak üzere, sübjektif idealizm’in bir şekli olarak nihilist dünya görüşüne dayanan bir avangart tiyatro akımı; gerçekçilik dışı irrasyonalist soyut ve yanılsamacı anti-tiyatro.

 

Burjuva dünyasının alışılagelmiş değerlerine kendi içinden mutlak olumsuzlayıcı bir tepki olarak çıkan absürd tiyatro, 20. yüzyıl batı burjuva-kapitalist toplum yabancılaşması’nın yarattığı yaşam tarzını (kaos’u), bir “insanlık durumu”ymuş gibi ve saçma olarak algılayışı ve bu ikisini birbiriyle özdeşleştirişi sonucu, insanın varoluşunun aslında mantık dışı, saçma ve anlamsız olduğunu, dolayısıyla da insanlar arasında herhangi bir dil birliğinin, iletişimin olanaksız olduğunu vurgulamaya çalışır. Bu da absürd tiyatro’yu alışılagelmiş dramatik biçimleri ve anlamlı diyalog düzenini yıkarak, tarihilik ve psikolojiklik dışı “sıfır çizgisinde seyreden” bir oyun yapısı biçimi ile mantık-dışı ve anlamsız bir diyalog şeklini ve oyun dili’ni kurmaya götürür.

 

Absürd tiyatro’nun estetik kökenleri, soytarı edebiyatı geleneğine, anlamsız ve düşsellik şiiri’ne, grotesk’e, bilinçaltı akımı’na, kara mizah’a, sözsüz oyuna olduğu kadar, dadacılık’a, gerçeküstücü tiyatro’ya, vahşet tiyatrosu’na ve Joyce, Kafka, Jarry, Apollinaire ve Artaud gibi yazarların etkilerine dayanır.


(Kaynak; Aziz Çalışlar, Gerçekçi Tiyatro Sözlüğü, İst., 1980)